Keywords
proper noun
media communication
tabloid print
verbal proxemics
media colloquialization
media communication
tabloid print
verbal proxemics
media colloquialization
Abstract
A proper noun as a nomination, identification, delimination and sociopragmatic unit acquires a specific mandate in media communication. Within this communication, proper nouns operate as a vehicle contributing to a reduction of verbal proxemics among a media product, mediator and the audience, which is created through colloquialization procedures. The reduction of proxemics is generally reflected in the media structures that are not based on visual code, considering the genetictypological aspect. From this field a proper noun transits to print in a broader concept, which is not infrequently supported by teletechnologies. In media communication, and also in the segment of serious (non-tabloid) print, we can thus observe reinforcing tendencies of spontaneity, non-officiality, familiarity, joviality, tendencies, (self-)presentation, manipulation and persuasion. All of these tendencies have not occurred in this type of print until recently, or they have been represented only in trace amounts. The aim of this paper is to synergistically outline the sources, manifestations and consequences of the activation of colloquialization of proper nouns in “the media landscape.”References
Beck, U. (2003). Što je globalizacija? Zablude globalizma — odgovori na globalizaciju. Zagreb: Vizura.
Blanár, V. (1996). Teória vlastného mena. (Status, organizácia a fungovanie v spoločenskej komu- nikácii). Bratislava: Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied.
Dolník, J. (2010). Jazyk — človek — kultúra. Bratislava: Kalligram.
Fairclough, N. (1992). Discourse and Social Change. Cambridge: Polity Press.
Fairclough, N. (2003). Analysing Discourse: Textual Analysis for Social Research. London: Routledge.
Foret, M., L a p č í k, M., O r s á g, P. (eds.) (2009). Kultura — média — komunikace, II. Olomouc: Univerzita Palackého.
Gregová, R., Rusnák, J., Sabol, J. S. (2004). Interpretácia textov elektronických masových médií. Prešov: Filozofická fakulta Prešovskej univerzity.
Habrajska, G., Obrębska, A. (eds.) (2007). Mechanizmy perswazji i manipulacji. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Janičijević, J. (2000). Komunikacija i kultura. Sremski Karlovci–Novi Sad: Izdavačka knjižar- nica Zorana Stojanovića.
Koestler, A. (1964). The Act of Creation. New York: Penguin Putnam.
McLuhan, H.M. (2000). Člověk, média a elektronická kultura. Brno: Jota.
Michalewski, K. (ed.) (2012). Język nowych mediów. Łódź: Wydawnictwo Primum Verbum.
Patráš, V. (1993). Televízna reklama versus komunikačné potencie školskej mládeže. In: P. Bohony a kol. (eds.), Moderné technológie vzdelávania. 4. Komunikačný program výučby materinského jazyka. Nitra: Vysoká škola pedagogická, s. 66–69.
Patráš, V. (1994). Die Pfeiler der Pragmatik in Fernsehwerbungskommunikaten. In: D. W. Halwachs, I. Stütz (Hrsg.), Sprache — Sprechen — Handeln. Akten des 28. Linguistischen Kolloquiums, Graz 1993. 2. Teil. Tübingen: Niemeyer, s. 133–138.
Patráš, V. (2009). Sociolinguistic Aspects Electronically Determined Communication. Karviná: Obchodně podnikatelská fakulta v Karviné Slezské univerzity v Opavě.
Patráš, V. (2012). Sociolingvistické výskumy bezprostrednej komunikácie a dynamika pojmu ústnosť. In: H. Kurek (ed.), Języki słowiańskie w ujęciu socjolingwistycznym. Prace przygotowa- ne na XV Międzynarodowy Kongres Slawistów, Mińsk 2013. Biblioteka „LingVariów“ I, 15. Kraków: Księgarnia Akademicka, s. 171–182.
Patráš, V. (2013). Sociolinguistic Investigations into Immediate Communication and the Dynamics of the Concept of „Orality“. In: A. Lukašanec (hlav. red.), XV mižnarodny z’jezd slavistau (Minsk, Belarus’, 20–27 žniunja 2013 g.). Tezisy dakladau. Tom 1: Movaznaustva. Minsk: Belaruskaja navuka, s. 327–328.
Rusnák, J. (2013). Homo popularis? Homo medialis? Popkultúra v elektronických médiách. Prešov: Filozofická fakulta Prešovskej univerzity.
Rusnák, J. a kol. (2010). Texty elektronických médií. Stručný výkladový slovník. Prešov: Vydavateľstvo Prešovskej univerzity v Prešove.
Ruß-Mohl, S.–Bakičová, H. (2005). Žurnalistika. Praha: GRADA Publishing.
Rutkiewicz-Hanczewska, M. (2013). Genologia onimiczna. Nazwa własna w płaszczyźnie motywacyjno-komunikatywnej. Poznań: Wyd. Poznańskie.
Rutkowski, M. (2001). Wstępna charakterystyka funkcji nazw własnych. Onomastica, XLVI, 2001, s. 7–29.
Steixner, M. (2007). Lernraum Interkultur. Von interkultureller Erfahrung zu interkultureller Kompetenz. Wien: Südwind.
Verčič, D.akol. (2004). Odnosi s medijima. Zagreb: Masmedia.
Vybíral, Z. (2005). Psychologie komunikace. Praha: Portál.
Blanár, V. (1996). Teória vlastného mena. (Status, organizácia a fungovanie v spoločenskej komu- nikácii). Bratislava: Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied.
Dolník, J. (2010). Jazyk — človek — kultúra. Bratislava: Kalligram.
Fairclough, N. (1992). Discourse and Social Change. Cambridge: Polity Press.
Fairclough, N. (2003). Analysing Discourse: Textual Analysis for Social Research. London: Routledge.
Foret, M., L a p č í k, M., O r s á g, P. (eds.) (2009). Kultura — média — komunikace, II. Olomouc: Univerzita Palackého.
Gregová, R., Rusnák, J., Sabol, J. S. (2004). Interpretácia textov elektronických masových médií. Prešov: Filozofická fakulta Prešovskej univerzity.
Habrajska, G., Obrębska, A. (eds.) (2007). Mechanizmy perswazji i manipulacji. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Janičijević, J. (2000). Komunikacija i kultura. Sremski Karlovci–Novi Sad: Izdavačka knjižar- nica Zorana Stojanovića.
Koestler, A. (1964). The Act of Creation. New York: Penguin Putnam.
McLuhan, H.M. (2000). Člověk, média a elektronická kultura. Brno: Jota.
Michalewski, K. (ed.) (2012). Język nowych mediów. Łódź: Wydawnictwo Primum Verbum.
Patráš, V. (1993). Televízna reklama versus komunikačné potencie školskej mládeže. In: P. Bohony a kol. (eds.), Moderné technológie vzdelávania. 4. Komunikačný program výučby materinského jazyka. Nitra: Vysoká škola pedagogická, s. 66–69.
Patráš, V. (1994). Die Pfeiler der Pragmatik in Fernsehwerbungskommunikaten. In: D. W. Halwachs, I. Stütz (Hrsg.), Sprache — Sprechen — Handeln. Akten des 28. Linguistischen Kolloquiums, Graz 1993. 2. Teil. Tübingen: Niemeyer, s. 133–138.
Patráš, V. (2009). Sociolinguistic Aspects Electronically Determined Communication. Karviná: Obchodně podnikatelská fakulta v Karviné Slezské univerzity v Opavě.
Patráš, V. (2012). Sociolingvistické výskumy bezprostrednej komunikácie a dynamika pojmu ústnosť. In: H. Kurek (ed.), Języki słowiańskie w ujęciu socjolingwistycznym. Prace przygotowa- ne na XV Międzynarodowy Kongres Slawistów, Mińsk 2013. Biblioteka „LingVariów“ I, 15. Kraków: Księgarnia Akademicka, s. 171–182.
Patráš, V. (2013). Sociolinguistic Investigations into Immediate Communication and the Dynamics of the Concept of „Orality“. In: A. Lukašanec (hlav. red.), XV mižnarodny z’jezd slavistau (Minsk, Belarus’, 20–27 žniunja 2013 g.). Tezisy dakladau. Tom 1: Movaznaustva. Minsk: Belaruskaja navuka, s. 327–328.
Rusnák, J. (2013). Homo popularis? Homo medialis? Popkultúra v elektronických médiách. Prešov: Filozofická fakulta Prešovskej univerzity.
Rusnák, J. a kol. (2010). Texty elektronických médií. Stručný výkladový slovník. Prešov: Vydavateľstvo Prešovskej univerzity v Prešove.
Ruß-Mohl, S.–Bakičová, H. (2005). Žurnalistika. Praha: GRADA Publishing.
Rutkiewicz-Hanczewska, M. (2013). Genologia onimiczna. Nazwa własna w płaszczyźnie motywacyjno-komunikatywnej. Poznań: Wyd. Poznańskie.
Rutkowski, M. (2001). Wstępna charakterystyka funkcji nazw własnych. Onomastica, XLVI, 2001, s. 7–29.
Steixner, M. (2007). Lernraum Interkultur. Von interkultureller Erfahrung zu interkultureller Kompetenz. Wien: Südwind.
Verčič, D.akol. (2004). Odnosi s medijima. Zagreb: Masmedia.
Vybíral, Z. (2005). Psychologie komunikace. Praha: Portál.