Słowa kluczowe
nazwiska żeńskie
sufiks -icha/-ycha
dialektyzacja
sufiks -icha/-ycha
dialektyzacja
Streszczenie
The article presents the phenomenon in which the dialectal suffix -icha/-ycha is used to create feminine variants of surnames of women involved in politics. The subject of the analysis includes the surnames of women politicians (e.g. Kopaczycha < Kopacz), as well as the surnames of wives and daughters of famous politicians (e.g. Pawlaczycha < Pawlak). Such dialectal anthroponyms not only perform an identification function, but they are also used to fulfil various communication objectives. The material which is analysed in this article comes from the utterances of Internet users posted on various forums.
Bibliografia
Cyran, W. (1960). Gwary polskie w okolicach Siedlec. Łódź–Wrocław [itd.]: Łódzkie Tow. Naukowe–Ossolineum.
Cyran, W. (1977). Tendencje słowotwórcze w gwarach polskich. Łódź: Łódzkie Tow. Naukowe.
Dacewicz, L. (2015). Nazwiska w nagłówkach prasowych. W: M. Karwatowska, R. Litwiński, A. Siwiec (red.), Człowiek i kultura w komunikacji medialnej. Lublin: Wyd. UMCS, s. 111–122.
Dubisz, S. (1986). Stylizacja gwarowa w polskiej prozie trzydziestolecia powojennego (nurt ludowy w latach 1945–1975). Wrocław [itd.]: Ossolineum.
EJO — Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Red. K. Polański. Wrocław [itd.]: Ossolineum, 1993.
Grzegorczykowa, R., Puzynina J. (1979). Słowotwórstwo współczesnego języka polskiego. Rzeczowniki sufiksalne rodzime. Warszawa: PWN.
Kaleta, Z. (1998). Nazwisko w kulturze polskiej. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy.
Kostro, M., Wróblewska-Pawlak, K. (2013). Formy adresatywne jako środek jawnej i ukrytej deprecjacji. Tekst i Dyskurs — Text und Diskurs, 6, s. 153–168.
Kucharzyk, R. (2016). Elementy gwarowe w antroponimach (na materiale z forów internetowych). Prace Językoznawcze, XVIII, nr 4, s. 119–131.
Kudra, B., Kudra, A. (2004). Między manipulacją a perswazją (o funkcjonowaniu antroponimów w tekście prasowym). W: P. Krzyżanowski, P. Nowak (red.), Manipulacja w języku. Lublin: Wyd. UMCS, s. 91–99.
Kurdyła, T. (2003). Pogranicza słowotwórstwa i leksykologii. Problemy interpretacyjne. Język Polski, LXXXIII, s. 187–193.
Lubaś, W. (2004). Szczególna rola nazw własnych w funkcji perswazyjnej. Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica, 2, s. 253–258.
Lubaś, W. (2012). Nazwy własne w funkcji perswazji politycznej. W: I. Łuc, M. Pogłódek (red.), W komunikacyjnej przestrzeni nazw własnych i pospolitych. Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Robertowi Mrózkowi. Katowice: Wyd. UŚ, s. 497–511.
Łaziński, M. (2006). O panach i paniach. Polskie rzeczowniki tytularne i ich asymetria rodzajowo-płciowa. Warszawa: PWN.
Malec, M. (1982). Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych. Wrocław [itd.]: Ossolineum.
Malec, M. (1994). Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce. Kraków: IJP PAN.
Moszyński, L. (1958). Szkic monograficzny gwary wsi Rudy powiat Puławy. Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej, 3, s. 7–60.
Nagórko, A. (1998). Zarys gramatyki polskiej (ze słowotwórstwem). Warszawa: PWN.
Rutkowski, M. (2003). Bułęsa z Balceronem. O deprecjacji denotatu za pomocą deformacji nazwy. Poradnik Językowy, zesz. 5, s. 50–57.
SJPDor — Słownik języka polskiego. Red. W. Doroszewski. T. I–X. Warszawa: PWN, 1958–1968.
Skowronek, K. (2001). Współczesne nazwisko polskie. Studium statystyczno-kognitywne. Kraków: DWN.
Smoczyński, P. (1963). Słowiańskie imiona pospolite i własne z podstawowym -ch- w części sufiksalnej. Łódź: Łódzkie Tow. Naukowe.
Spsł — Słownik prasłowiański. Red. F. Sławski. T. 1. Wrocław [itd.]: Ossolineum, 1974.
Warchoł, S. (1973). O ekspresywnej funkcji formantów tworzących nazwiska synów, córek i żon w gwarach ziemi stężyckiej. Rozprawy Komisji Językowej ŁTN, XIX, s. 161–173.
Wojtyła-Świerzowska, M. (1974). Prasłowiańskie nomen agentis. Wrocław [itd.]: Ossolineum.
Zaręba, A. (1983). Formy nazwisk żon i dzieci w dialektach języka polskiego. W: tenże, Pisma polonistyczne i slawistyczne. Warszawa–Kraków: PWN, s. 500–569. [Przedruk z: Onomastica, XI, 1966, s. 320–344; XII, 1967, s. 232–275].
Cyran, W. (1977). Tendencje słowotwórcze w gwarach polskich. Łódź: Łódzkie Tow. Naukowe.
Dacewicz, L. (2015). Nazwiska w nagłówkach prasowych. W: M. Karwatowska, R. Litwiński, A. Siwiec (red.), Człowiek i kultura w komunikacji medialnej. Lublin: Wyd. UMCS, s. 111–122.
Dubisz, S. (1986). Stylizacja gwarowa w polskiej prozie trzydziestolecia powojennego (nurt ludowy w latach 1945–1975). Wrocław [itd.]: Ossolineum.
EJO — Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Red. K. Polański. Wrocław [itd.]: Ossolineum, 1993.
Grzegorczykowa, R., Puzynina J. (1979). Słowotwórstwo współczesnego języka polskiego. Rzeczowniki sufiksalne rodzime. Warszawa: PWN.
Kaleta, Z. (1998). Nazwisko w kulturze polskiej. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy.
Kostro, M., Wróblewska-Pawlak, K. (2013). Formy adresatywne jako środek jawnej i ukrytej deprecjacji. Tekst i Dyskurs — Text und Diskurs, 6, s. 153–168.
Kucharzyk, R. (2016). Elementy gwarowe w antroponimach (na materiale z forów internetowych). Prace Językoznawcze, XVIII, nr 4, s. 119–131.
Kudra, B., Kudra, A. (2004). Między manipulacją a perswazją (o funkcjonowaniu antroponimów w tekście prasowym). W: P. Krzyżanowski, P. Nowak (red.), Manipulacja w języku. Lublin: Wyd. UMCS, s. 91–99.
Kurdyła, T. (2003). Pogranicza słowotwórstwa i leksykologii. Problemy interpretacyjne. Język Polski, LXXXIII, s. 187–193.
Lubaś, W. (2004). Szczególna rola nazw własnych w funkcji perswazyjnej. Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica, 2, s. 253–258.
Lubaś, W. (2012). Nazwy własne w funkcji perswazji politycznej. W: I. Łuc, M. Pogłódek (red.), W komunikacyjnej przestrzeni nazw własnych i pospolitych. Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Robertowi Mrózkowi. Katowice: Wyd. UŚ, s. 497–511.
Łaziński, M. (2006). O panach i paniach. Polskie rzeczowniki tytularne i ich asymetria rodzajowo-płciowa. Warszawa: PWN.
Malec, M. (1982). Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych. Wrocław [itd.]: Ossolineum.
Malec, M. (1994). Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce. Kraków: IJP PAN.
Moszyński, L. (1958). Szkic monograficzny gwary wsi Rudy powiat Puławy. Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej, 3, s. 7–60.
Nagórko, A. (1998). Zarys gramatyki polskiej (ze słowotwórstwem). Warszawa: PWN.
Rutkowski, M. (2003). Bułęsa z Balceronem. O deprecjacji denotatu za pomocą deformacji nazwy. Poradnik Językowy, zesz. 5, s. 50–57.
SJPDor — Słownik języka polskiego. Red. W. Doroszewski. T. I–X. Warszawa: PWN, 1958–1968.
Skowronek, K. (2001). Współczesne nazwisko polskie. Studium statystyczno-kognitywne. Kraków: DWN.
Smoczyński, P. (1963). Słowiańskie imiona pospolite i własne z podstawowym -ch- w części sufiksalnej. Łódź: Łódzkie Tow. Naukowe.
Spsł — Słownik prasłowiański. Red. F. Sławski. T. 1. Wrocław [itd.]: Ossolineum, 1974.
Warchoł, S. (1973). O ekspresywnej funkcji formantów tworzących nazwiska synów, córek i żon w gwarach ziemi stężyckiej. Rozprawy Komisji Językowej ŁTN, XIX, s. 161–173.
Wojtyła-Świerzowska, M. (1974). Prasłowiańskie nomen agentis. Wrocław [itd.]: Ossolineum.
Zaręba, A. (1983). Formy nazwisk żon i dzieci w dialektach języka polskiego. W: tenże, Pisma polonistyczne i slawistyczne. Warszawa–Kraków: PWN, s. 500–569. [Przedruk z: Onomastica, XI, 1966, s. 320–344; XII, 1967, s. 232–275].